Faktoring na polskim rynku
Faktoring jest usługą pochodzącą z USA i wynika z funkcjonowania tamtejszego prawa. Wierzyciel zawiera umowę z pośrednikiem (bank, firma faktoringowa, zwana w umowie faktorem), który w zamian za określoną w umowie sumę pieniędzy, spłaca należność podmiotowi oczekującemu na zapłatę. Wierzyciel w ten sposób otrzymuje czas na spłatę swojego długu. Konstrukcja factoringu opiera się na możliwości gospodarczego wykorzystania wierzytelności, która – reprezentując określoną wartość majątkową – może w pewnych sytuacjach stać się surogatem pieniądza. Służy temu instytucja cesji wierzytelności, pozwalająca na podmiotową zmianę stosunku obligacyjnego bez zmiany jego treści. Cesja wierzytelności jest konstrukcyjną podstawą factoringu. Charakterystyczną cechą transakcji factoringowych jest to, że dochodzi tu do ukształtowania sytuacji prawnej trzech podmiotów, co nie oznacza, że stosunek ten może zostać określony mianem trójstronnego. Bardziej adekwatne wydaje się zastosowanie do factoringu – od strony jurydycznej – znanej prawu cywilnemu instytucji kompleksu umów, a więc stosunków obligacyjnych opartych na ścisłym powiązaniu gospodarczym w ten sposób, że istnieje pomiędzy nimi współzależność o charakterze funkcjonalnym, nie są to przy tym stosunki akcesoryjne. Na polskim rynku usługa faktoringu umożliwia funkcjonowanie nowo powstałym podmiotom gospodarczym, co do których rynek jeszcze nie ma zaufania. Opóźniona płatność za niesprawdzony towar może uniemożliwić dalsze funkcjonowanie i rozwój nowej firmy.